مـــــى شود سر به سر خداى یکدیگر نگذاریم؟
مـــــى شود مقایسه اش نکنیم؟
چــه کار به خداى هم داریم؟
میشود به خداى لاک ها چپ چپ نگاه نکنیم؟
مـــــى شود به خداى چادر مشکى ها نخندیم؟
میشود نگوییم خداى چادر مشکى ها بهتر است یا خداى مانتویى ها؟
میشود یک بار هم که شده به خداى مو رنگى ها ناسزا نگوییم؟
میشود براى خداى تسبیح به دست ها کلمه اُمل را ردیف نکنیم...
میشود به خداى آرایشى ها متلک نیاندازیم؟
میشود آنقدر نگوییم خدا را کجا باید جستجو کرد؟
امتحان کنیم یک بار هم که شده خداى همدیگر را قضاوت نکنیم...
خدا هم خسته شده آنقدر که کشیدیمش... حالش بد شده بس که هر که میگوید خدا یار من است...
نمى خواهیم تمامش کنیم...
به خداى هم دست نزنیم، جایگاهمان را یادمان رفته، نشسته ایم جاى خدا و پشت هم قضاوت میکنیم...
خدا من و تو یکــــــــى ست،اما شاید فاصله خداى من تا خداى تو یک خدا باشد...
به نماز هایى که با لاک خوانده میشود میخندیم
خدا را چــه دیدى شاید نماز او درست تَر از نماز من و توست
به گریه دختران مو بلوند در حرم و مسجدمان دهن کجى میکنیم، چــه میدانیم شاید خداى او محکم تَر از خداى ماست
ما هیچ چیز جز چهارچوب خداى خود را نمى بینیم پس به حریم خداى دیگران پا نگذاریم
به چادرى ها نخندیم ؛چادر براى یکــــــــى امنیت است و براى دیگرى خفقان...
نماز کسى را مسخره نکنیم؛ نماز براى یکــــــــى خم و راست شدن است و براى دیگرى آرامش...
میبینى خداى کسى میهمانى میدهد و شادى میکند
خداى دیگرى روى سجاده اش نشسته و طلب عفو
او خداست خداى ما هیچ سو را ول نمیکند
نه خداى مطلق چادرى هاست نه خداى مطلق مانتویى ها
نه خداى کشور هاى اسلامیت نه خداى کشور هاى مسیحى و یهودى و مابقى
او خداست هیچ کس را رها نمیکند
نه مرا نه تو را نه بقیه را
دست از سر خداى هم برداریم حکم دهنده کس دیگریست،براى هم حکم ندهیم
هر کس خدا را جایى میابد ؛کسى در نگاه پدر و مادرش، کسى در لبخند کودک سرطانى،کسى در میان مهمانى به قول خودشان فضاى مستى و راستى، کسى میان سجاده اش،کسى میان نماز با دست هاى لاک زده،کسى میان نماز شبش ، یکــــــــى در جنگ و دیگرى در صلح
خدا همه جا هست جدایش نکنیم
آخر شبها رو یک تخت همه ما را محکم به آغوش میکشد، میبوسد و شاید بگوید:
تو بنده ى منى مهم نیست چــه شکل ،چــه رنگ، چــه تیپ و چــه قیافه اى مهم این است که من دوســتت دارم
راه درست را با عملکرد درستمان نشان دهیم
