بى عشق

هرگز نگفتند

که زن باید عاشق باشد

و مَرد لایق ...

عشق را سانسور کردند ...!

        

من سالها جنگیدم

تا فهمیدم که بى عشق ،

نه گیسوانِ بلندم زیباست

و نه چشمانِ سیاهم ..!

                  

و نه مَردى با دستانِ زمخت

و گونه هاىِ آفتاب سوخته ،

خوشبختی ام را تضمین میکند ..!

 فروغ فرخزاد

سرد شدن هاى یهویى

آدم باید یاد بگیره که برخى اوقات باید رفت و محو شد

یا ارام ارام همچون لاکپشتى که به آرامى دور مى شود

و یا همچون خیز آهویى که در چشم بهم زدنى زندگیش را از دست یوزپلنگ تقدیر میرهاند

و به سوى سرنوشتش میگریزد...

خب عزیزان حالا که تنها شده ایم بیاید تا بگویم چه باید کرد و از غمهاى موسمى این فصول عاشقیت, رها شد...

از قول استاد محمد على بهمنى به احساساتتان بگوید که:

تنهایى ام را مى بَرَم با خود، تا در خیابان ها بچرخانم/

از من تو را مى خواهد و از تو، تنها برایش شعر مى خوانم...,

بعدش بشینین پاى صحبت سیلویا پلات که گفته:

گاهی اوقات مجبوریم بپذیریم که بعضی از آدم ها فقط می توانند در قلبمان بمانند نه در زندگیمان…!!!

همچنین در کتاب قهرمان‌ها و گورها نوشته ارنستو ساباتو (ص 39) جمله عجیبى درج شده که باید واقع بینانه باهاش برخورد کرد اون جمله اینه:

تنهایی چه دلچسب تر میشه ﻭﻗﺘﯽ ﻣﯿﻔﻬﻤﯽ ﺁﺩﻣﺎ، ﺍﻭﻧﺠﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﻧﺸﻮﻥ ﻣﯿﺪﻥ ﻧﯿﺴﺘﻦ…!!!...

در هر حال عزیزانم، در زندگى ادمى گاه لحظات عجیبى وجود داره لحظات خارق العاده ایى که انسان با اگاهى کامل ترجیح میده با خودش تنها باشه...

میرسه به درجه ایى با خودت زمزمه مى کنى که:

گاهى هیچکس را نداشته باشى بهتر است، باور کن بعضیها تنهاترت مى کنند...!

بعدش به خودت میاى و اینجمله ژوان هریس مثل پژواک در گوشت میپیچد و:

ناگهان دلت مى گیرد از فاصله ى بین آنچه مى خواستى و آنچه که هستى...!...

اما دوستان در ناامیدى بسى امید است باید پرواز کرد پرندگانى که در قفس بدنیا مى ایند فکر مى کنند که پرواز، نوعى بیماریست...

قفسِ توهمات و دلخواستن هاى غیر واقعى و ماندن در عشق هاى پوشالى رو بشکنید و روح الوهى خودتون رو به پرواز در آورید،

من معتقدم همه چیز را باید به اندازه خورد، حتى غم را... چشماتون رو ببندید و بدانید که:

«أَلا بِذِکرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ القُلُوبُ»...

تنها با یاد خدا دلها ارام مى گیرد...

"سرد شدن های یهویی"

باد مـــــى آید...

من سردم است و انگار هیچوقت گرم نخواهم شد ؛

در کوچه باد می آید 

این ابتدای ویرانیست.

 

آن روز هم که دست های تو ویران شدند,

باد می آمد...

فروغ فرخزاد

فانوس عشق

محبوبم...

دنیا زوالی بیش نیست.

و آنچه از ما خواهد ماند، گورهایی ست که تنهایی را به تاریک ترین شکل ممکن نشانمان می دهد.

چراغی روشن کن و پرده ی اتاق را کنار بزن.

مردان تنها، ملوانان غمگینی اند که شب ها و در پی جایی امن، به خیابان ها می زنند.

چراغی روشن کن و با آهنگی که دوستش داشتیم به آرامی و رو به پنجره برقص.

بگذار فانوسی که از اتاق تو چشمک میزند،

ملوانان شب را از غرق شدن نجات دهد.

آن مرد...

چرا؟

برای چه اینقدر زنی
که از یاد آن مرد نمی روی
نمی روی زندگیت را بکنی
ظرفهایت را بشویی
ملافه ات را بتکانی از پنجره
و آنقدر بچه بیاوری که مادر شوی
اما نه
من مطمئنم
مادر بزرگ هم که شوی آن مرد
به تو فکر خواهد کرد
به تو روی نیمکتهای پارک بازنشستگی
به تو در باجه های بانک
به تو با آن ترانه ی لعنتى...

مرگ تدریجى

ما نه زندگی هایمان به قشنگی عکسهاست،

و نه دوست داشتن هایمان به تندی شعرها

ما فقط یک مشت آدم معمولی هستیم! 

که صبح ها صبحانه می خوریم

ظــهــرها ناهار

شــبــهـا غــصـــه!

نُـــت هاى عاشقى .....

دو ر مـــــى  فا..... 

صدایى آشنا.... 

همینطور ادامه میدهد

نت هایى که انگار روى تار هاى دلم نواخته میشوند

باز هم

تکه هاى شکسته قلبم روى صحنه مـــــى آیند

چــه صحنه ى تکرارى

افکار و اندیشه هایم یکــــــــى پس از دیگرى رد میشوند

مانند اتصال نتى به نت بعد

با تمام غم و غُصِه اى که به یادم مـــــى آورد ولى

چقد دوستشان دارم

این نت هاى زیبا و دل نشین چــه میکند با دلم آخر

همین که سکوت میشود

ذهن من مانند یه دسته پرنده از قفس رها میشود

و باز میگردد به همین اتاق تاریک

دوباره 

مـــــى سل فا ره......

و باز هم آن صحنه آشنا دوباره تکرار میشود

اخ که چقد عاشق این تکرار و مرور تو در ذهنم هستم

خیال تو |your imagination

به خواب هایم سر نکش

 وقتى در لحظات بیداریم حضور ندارى

من با تو

تو را مدام میجویم

لحظه ها،ثانیه ها،ساعت ها

تو را مدام مـــــى خواهم

روزها، عصرها، شب ها

تو را مدام مـــــى بویم

هفته ها، ماه ها، سال ها

من تا همیشه با تو ام

آنقدر که حتى زمان هم با عبور خودش عاشقى مـــــى کند

پیراهنم مـــــى داند

تا در آغوش تو پیدا مـــــى شوم

دست هایم دور تو حلقه مـــــى زنند

و من با عطر موهایت عشق مـــــى بافم

تا انگشت هایم زندگى را لمس کنند

من با تو زنده ام

کسى جز تو در من نیست

کسى جز تو با من نیست

کسى جز تو یادم نیست

همین کافیست...

حتى اگر در میان مردمان این شهر شلوغ

یک نَفَر 

فقط یک نَفَر 

تو را بفهمد کافیست...