بیشتر ماکارانى میخوریم با ماست
دماغش ماستى میشه
اوووف همین نگاهش اسکار داره😚
بیشتر ریسک مـــــى کنم!!
بیشتر شیطونى میکنم، وقتى خوابه لباشو رژى میکنم
عین دخترا میشه😬
مـــــى خندیم و عکس دو نفره و تک نفره و هیچ نفره میگیریم💏
بیشتر بستنى خواهم خورد، بیشتر هم قیفى
دونفره....🍦🍦
بیشتر یواشکى از پشت بغلش خواهم کرد وقتى حواسش نیست😅
بیشتر پاهایش را در حوض خواهم شست
بیشتر موهاش رو نوازش میکنم
بیشتر مثل بچه گربه خودشو لوس میکنه😽
بیشتر دریا مـــــى رویم روى آب میخوابیم🏝
شیر میخورد از دور دهانش مـــــى ریزد...قشنگ نیست؟؟
کمتر دستمال دم دستش مـــــى گذارم😆
بیشتر سر چراغ قرمز پشت ترافیک از ماشین پیاده مـــــى شوم ، و رو به همه داد میزنم من الاغ این قاتل روانى رو دوست دارم🙈
بیشتر موقع پلک زدن ترکیب مژه ها قند در دلم آب خواهد کرد😍
بیشتر غذایش را در وان سرو مـــــى کنم
بیشتر وقتى خوابه نقاشیش مـــــى کنم👻
بیشتر جوراب هاى لنگه به لنگه پاش میکنم، و بیشتر پابرهنه به خیابون مـــــى زنیم😀
بیشتر از بوى نم هنگام باران لذت خواهیم برد ، بدون چتر☔️
بیشتر از دور نگاهش خواهم کرد موقع رفتن، آمدن...😵
بیشتر در شرایط سخت، عجیب در ملا عام خواهم بوسیدش...💋
بیشتر تنش را خودکارى میکنم✍🏻
بیشتر آدامس در موهایش خواهم چسباند...🤓
بیشتر روى ساق پایش شعر مـــــى نویسم...😜
بیشتر آب به هم مـــــى پاشیم جیغ مـــــى زنیم....🤗
احمق مـــــى شویم، بیشتر مـــــى رویم کمتر مـــــى آییم
بیشتر لب خون مرده خواهد شد😘💋
جاى دندون و ناخن بیشتر خواهد ماند...😝
برعکس مـــــى خوابیم😴
بیدار نمى شویم
بیشتر هرهر مـــــى خندیم، به هر کس یا هر چیز که جدى تَر است😛
بیشتر پاهایمان گلى میشود🙃
بیشتر در تونل هاى جاده چالوس جیغ مـــــى کشیم😵
بیشتر در حمام تاریک دونفره شمع روشن میکنیم😎
زیر دوش آب سرد شادمهر مـــــى خوانیم😋
بیشتر از این فکر ها مـــــى کنیم
بیشتر نقشه هاى اونطورى میکشیم
ما رد داده ایم😂
با این همه میدان و خیابان چه بگویم؟
با غربت مهمانکُش تهران چه بگویم؟
حرفِ دلِ من شعر و سکوت و سخنم، شرم
با این زن پتیارهی عریان چه بگویم؟
از این یقه آزادیِ میلاد کراوات
بر اسکلتِ فتحعلیخان چه بگویم؟
از بُغضِ فراموشیِ «همّت» به «مدرّس»
از «باکری» خسته به «چمران» چه بگویم؟
با دخترکِ فالفروشِ لبِ مترو
یا بیوه زنِ بچّه به دندان چه بگویم؟
زن با غمِ شش عائله با من چه بگوید؟
من با شکمِ گُشنه به ایمان چه بگویم؟
با او که گُل آورده دم شیشهی ماشین
از لذّت این شرشر باران چه بگویم؟
دامانِ رها، موی پریشان، منِ شاعر
با خشمِ دو مامورِ مسلمان چه بگویم؟
تا خرخره شهری به لجن رفته و حالا
ماندم که به یک چاک گریبان چه بگویم!؟
مهدى فرجى
