بعد از عبور تو

بعد از عبور تو
حالم در واژه ها نمى گنجد
شعرم از اینکه جا بزنم جا نمى خورد
باید از این سطر پیاده شوم
من عابر کوچه دیگرى هستم
مثل دوستت دارم هایى که نمى شود گفت
یا کافه هایى که نمى شود رفت
بعد از عبور تو دلم براى خودم تنگ مـــــى شود
براى هر چــه از تو ندارم
براى منى که پیش تو جا ماند
لکنت شعرم را ببخش
شاعر تَر بودم اگر عشق 
براى تو مفهوم دیگرى هم داشت

واى، من چقدر باتو ام...

بى آنکه دریایم

در من فکر شدى

عشق شدى

جان شدى

من با تو همیشه روزم

مثل خورشیدى نگاهت را به من بده

بتاب

در من نور بریز

واى من چقدر باتو ام

مـــــى خواهم از تو بنویسم...

میخواهم از تو بنویسم

مینویسم

خط میزنم

دوباره مینویسم

باز هم خط میزنم

هى مینویسم و خط میزنم و ،مینویسم.....

شاید واژه اى یا جمله اى که خوشت بیاید!!

نه ، نمیشود!

مثل پیچک به جان قلم مـــــى افتم

باز هم مینویسم و خط میزنم

و من در این نوشتن و خط زدن ها چــه حال خوبى پیدا میکنم

پس مینویسم و از نو خط میزنم

گذرت که افتاد اگر کسى را لا به لاى کاغذ هاى مچاله شده دیدى

منـــــم!