چون همسفر عشق شدى مرد سفر باش...

 

 

 

 

بى خیال

بــــى خیال را مـــــى شناسى؟

بــــى خیال همان است که وقتى دردى را درمان نیست بکار میبرم...

بیخیـــال...

وقتى اشک هایم از ته دل است و چاره ندارم

بیخیـــال...

وقتى که نادیده گرفته شدم

بیخیــــال...

وقتى که نمى خواهم اشکم سرازیر شود

بیخیـــال...

وقتى که نمى خواهم دردم را به کسى بگویم و مـــــى پرسند

بیخیـــال...

بیخیـــال همان همدم تنهایى من است...

در کشور من ارزش انسان به نقاب است...

گر تن بدهى...

 دل ندهى کار خراب است

چون خوردن نوشابه که در جام شراب است

گر دل بدهى... 

تن ندهى باز خراب است

این بار نه جام است و نه نوشابه ...

سراب است

اینجا به تو از عشق و وفا هیچ نگویند

چون دغدغه مردم این شهر حجاب است

تن را بدهى...دل ندهى فرق ندارد

یک آیه بخوانند گناه تو ثواب است

اى کاش که دلقک شده بودم نه شاعر

در کشور من ارزش انسان به نقاب است

فروغ فرخزاد

 

مـــــى خواهم از تو بنویسم...

میخواهم از تو بنویسم

مینویسم

خط میزنم

دوباره مینویسم

باز هم خط میزنم

هى مینویسم و خط میزنم و ،مینویسم.....

شاید واژه اى یا جمله اى که خوشت بیاید!!

نه ، نمیشود!

مثل پیچک به جان قلم مـــــى افتم

باز هم مینویسم و خط میزنم

و من در این نوشتن و خط زدن ها چــه حال خوبى پیدا میکنم

پس مینویسم و از نو خط میزنم

گذرت که افتاد اگر کسى را لا به لاى کاغذ هاى مچاله شده دیدى

منـــــم!