قاصدک

نه سراغی نه سلامی خبری میخواهم

قدر یک قاصدک از تو اثری می خواهم

خواب و بیدار شب و روز به دنبال من است

جز مگر یاد تو یار سفری می خواهم؟

در خودم هر چه فرو رفتم و ماندم کافیست

رو به بیرون زدن از خویش، دری می خواهم

بعد عمری که قفس وا شد و آزاد شدم

تازه برگشتم و دیدم که پری می خواهم

سر به راهم تو مرا سر به هوا میخواهی

پس نه راهی نه هوایی نه سری می خواهم

چشم در شوق تو بیدارتری می طلبم

دل در دام تو افتاده تری می خواهم

در زمین ریشه گرفتم که سر افراز شوم

بی تو خشکیدم و لطف تبری می خواهم

مهدى فرجى

خبرى از رویا نیست...

چشم وا کردم و دیدم خبر از رویا نیست

هیچ کس این همه اندازه ی من تنها نیست

بی تو این خانه چه سلول بزرگی شده است

که دگر روشنی از پنجره اش پیدا نیست

مرگ؛ آن قسمت دوری که به ما نزدیک است

عشق؛ این فرصت نزدیک که دور از ما نیست

چشم در چشم من انداخته ای می دانی

چهره ای مثل تو در آینه ها زیبا نیست

هیچ دیوانه ای آن قدر که من هستم نیست

چون که اینگونه شبیه تو کسی شیدا نیست

مردم سر به هوا را چه به روشن بینی!؟

ماه را روی زمین دیده ام آن بالا نیست

.مهدى فرجى

عیب نداره عشق من...

 

 

 

 

 

من 

و یه قلب سرد

با

رنگ و روى زرد

عذاب رفتنت 

من

و رها نکرد

منو  میکشه یادگاریا

عذاب آوره

این جدایا

در جستجوى عشق

من نمی دانم 

که چرا می گویند اسب حیوان نجیبی است

کبوتر زیباست

و چرا در قفس هیچ کسی کرکس نیست

گل شبدر چه کم از لاله ی قرمز دارد

چشمها را باید شست جور دیگر باید دید

واژه ها را باید شست

واژه باید خود باد

واژه باید خود باران باشد

چتر ها را باید بست

زیر باران باید رفت

فکر را خاطره را زیر باران باید برد

با همه مردم شهر زیر باران باید رفت

دوست را زیر باران باید دید

عشق را زیر باران باید جست

دل سنگ...

چون سنگ ها صدای مرا گوش می کنی ‪
‬

سنگی و ناشنیده فراموش می کنی

‪
‬رگبار نوبهاری و خواب دریچه را

‪
‬از ضربه های وسوسه مغشوش می کنی

‪
‬دست مرا که ساقه سبز نوازش است

‪
‬با برگ های مرده همآغوش می کنی

‪
‬گمراه تر ز روح شرابی و دیده را‪
‬

در شعله می نشانی و مدهوش می کنی

‪
‬ای ماهی طلائی مرداب خون من‪
‬

خوش باد مستیت که مرا نوش می کنی

‪
‬تو دره بنفش غروبی که روز را‪
‬

بر سینه می فشاری و خاموش می کنی

‪
‬در سایه ها فروغ تو بنشست و رنگ باخت‪
‬

او را به سایه از چه سیه پوش می کنی؟

 

"فروغ فرخزاد"

‎

آرام باش...

آرام باش عزیز من ، آرام باش

حکایت دریاست زندگی

گاهی درخشش آفتاب ، برق و بوی نمک ، ترشح شادمانی

گاهی هم فرو می‌رویم ، چشم‌های مان را می‌بندیم ، همه جا تاریکی است

آرام باش عزیز من

آرام باش

دوباره سر از آب بیرون می آوریم

و تلالو آفتاب را می بینیم

زیر بوته ای از برف

که این دفعه

درست از جایی که تو دوست داری ، طالع می شود

تماشاى تو

دلم، دریا به دریا، از تماشای تو می‌ گیرد

دلم دریاست اما از تماشای تو می‌ گیرد

 

جهان زیباست اما مثل مردابی که با مهتاب

جهان رنگِ تماشا از تماشای تو می‌ گیرد

 

نسیم از گیسوانت رد شد و باران تو را بوسید

طبیعت سهم خود را از تماشای تو می‌ گیرد

 

مگو سیاره ‌ها بیهوده بر گرد تو می‌گردند

که این تکرار معنا از تماشای تو می‌ گیرد

 

تو تنها با تماشای خود از آیینه خشنودی

دل آیینه تنها از تماشای تو می‌ گیرد

فاضل نظرى

مرگ تدریجى

ما نه زندگی هایمان به قشنگی عکسهاست،

و نه دوست داشتن هایمان به تندی شعرها

ما فقط یک مشت آدم معمولی هستیم! 

که صبح ها صبحانه می خوریم

ظــهــرها ناهار

شــبــهـا غــصـــه!

نفسم مـــــى گیرد

تو مرا یاد کنی یا نکنی

باورت گر بشود، گر نشود

حرفی نیست؛

اما...

نفسم می گیرد 

در هوایی که نفس های 

تو نیست! 

سهراب سپهری

به بهانه زادروز معلم هنرستان هنرهای زیبا، سهراب سپهری

زندگى...

زندگى وزن نگاهى ست که در خاطره ها مـــــى ماند 

شاید این حسرت بیهوده که بر دل دارى

شعله گرمى امید تو را خواهد کُشت

زندگى درک همین اکنون است

زندگى شوق رسیدن به همان فردایى ست

که نخواهد آمد

تو نه در دیروزى و نه در فردایى

ظرف امروز، پر از بودن توست

شاید این خنده که امروز دریغش کردى

آخرین فرصت همراهى با امید است

زندگى یاد غریبى ست که در سینه خاک

به جا مـــــى ماند

سهراب سپهرى