خاطراتم درد مـــــى کند

حالم خوب است

اما

 لباس هاى سال گذشته ام درد مـــــى کند

گوشواره هایم

کفشهایم

عطرم

خستگى هاى ملال آور

غُصِه و سر درد باهم

حالم خوب است

این صداى باران درد آور است

خاطراتم که با مسکن هاى صدا خفه کن

مرده هایم را بیرون میکشند

اصلا ساعت١٢:٠٠هر شبــــم درد میکند

شب تا صبح بیداریم

گوشهایم که دیگَر صدایت را نمى شنوند

چشم هایم که نمى بینند تو را دیگَر

اشک هایم که ناگزیر مـــــى چکند به پاى عشق تو

عاشقانه هایم که خاک میخورند اینجا

گیسوانم که محتاج لمس دستانت پریشان مانده

دستان یخ کرده ام

اصلا تمام جانم درد میکند

قلبم کوبیده شده است انگار

درد میکند 

درد میکند 

درد میکند

حالم خوب است 

اما

گذشته استمرارى ام درد مـــــى کند

درد نام دیگَر من است

بازوان حس شاعرانه ام زخم خورده است

درد هاى پوستى کجا؟

درد دوستى کجا؟

این سماجت عجیب

پافشارى شگفت درد هاست

درد هاى آشنا

درد هاى بومى غریب

دردهاى خانگى

دردهاى کهنه لجوج

اولین قلم

حرف حرفِ درد را در دلم نوشته است

دست سرنوشت خونِ درد را با گِلم سرشته است

پس چگونه سرنوشت ناگریز خویش را  رها کنم؟

درد

رنگ و بوى غنچه دل است

پس چگونه من رنگ و بوى غنچه را زِ برگ هاى تو به توى آن جدا کنم؟

دفتر مرا دست درد مـــــى زند ورق

شعر تازه مرا درد گفته است

درد هم شنفته است

پس در این میانه من از چــه حرف مـــــى زنم؟

درد، حرف نیست

نام دیگَر من است

من چگونه خویش را صدا کنم؟