مرا بپیچ در حریر بوسه ات...

نگاه کن که غم درون دیده ام 

 چگونه قطره قطره آب می شود 

 چگونه سایه سیاه سرکشم 

 اسیر دست آفتاب می شود 

 نگاه کن 

 تمام هستیم خراب می شود 

 شراره ای مرا به کام می کشد 

 مرا به اوج می برد 

 مرا به دام میکشد 

 نگاه کن 

 تمام آسمان من 

 پر از شهاب می شود 

 تو آمدی ز دورها و دورها 

 ز سرزمین عطر ها و نورها 

 نشانده ای مرا کنون به زورقی 

 ز عاجها ز ابرها، بلورها 

 مرا ببر امید دلنواز من 

 ببر به شهر شعر ها و شورها 

 به راه پر ستاره می کشانی ام 

 فراتر از ستاره می نشانی ام 

 نگاه کن 

 من از ستاره سوختم 

 لبالب از ستارگان تب شدم 

 چو ماهیان سرخ رنگ ساده دل 

 ستاره چین برکه های شب شدم 

 چه دور بود پیش از این زمین ما 

 به این کبود غرفه های آسمان 

 کنون به گوش من دوباره می رسد 

 صدای تو 

 صدای بال برفی فرشتگان 

 نگاه کن که من کجا رسیده ام 

 به کهکشان به بیکران به جاودان 

 کنون که آمدیم تا به اوجها 

 مرا بشوی با شراب موجها 

 مرا بپیچ در حریر بوسه ات 

 مرا بخواه در شبان دیر پا 

 مرا دگر رها مکن 

 مرا از این ستاره ها جدا مکن 

 نگاه کن که موم شب براه ما 

 چگونه قطره قطره آب میشود 

 صراحی سیاه دیدگان من 

 به لای لای گرم تو 

 لبالب از شراب خواب می شود 

 به روی گاهواره های شعر من 

 نگاه کن 

 تو میدمی و آفتاب می شود 

فروغ فرخزاد

شدنـــى نیست....

 دکلمه شعر زیبای(شدنی نیست )با صدای رادیو عاشقی

 

گویا که جهان بعد تو زیبا شدنی نیست 

حتی گره اخم خدا واشدنی نیست.

از حاصلضرب من و تو عشق بپا شد

از خاطره ام عشق تو منها شدنی نیست

من با تو، همیشه همه جا ما شدنی بود

من با تو شدن، ایندفعه گویا شدنی نیست

آغوش من و عشق تو و لحظه ی دیدار

رویای قشنگیست و اما شدنی نیست

از دوری هم، هر دو چه بیمار و خرابیم

اندازه ی این عشق که معنا شدنی نیست

منعم نکنید از قد و بالای بلندش 

سرپیچی از آن قامت رعنا شدنی نیست

پایان کلامم، من و تو، آخر این شعر،

، با وصله واصرار ودعا... ماشدنی نیست

 

هواى ناکجا...

گاهى دلت تنها هواى گریه را دارد

گاهى هواى رفتنى تا نا کجا دارد

گاهى اگر از غُصِه و دلتنگیت هر روز

صد بار در ساعت بمیرى باز جا دارد

مانند تنهایى در این دنیا عذابى نیست

هر لحظه مـــــى گویم عجب صبرى خدا دارد

آشوبم و در انتظار یک نَفَر باران

گُمْگَشته ى قلب مرا این ابر ها دارند

شوق پر کشیدن است در سرم | قبول کن

 

 

🎼💔🎼
حجم: 6.81 مگابایت

 

 

‎شوق پرکشیدن است در سرم قبول کن 

دل‌شکسته ام اگر نمیپرم قبول کن

‎این که دور دور باشم از تو و نبینمت


جا نمی‌شود به حجم باورم، قبول کن

‎گاه، پر زدن در آسمان شعرهات را


از من، از منی که یک کبوترم قبول کن

‎در اتاق رازهای تو سرک نمی‌کشم


بیش از آنچه خواستی نمی‌پرم، قبول کن

‎قدر یک قفس که خلوتت به هم نمی‌خورد


گاه نامه میبرم میآورم، قبول کن

‎گفته ای که عشق ما جداست، شعرمان جدا


بی تو من نه عاشقم، نه شاعرم، قبول کن

‎آب …
وقتی آب این قدر گذشته از سرم


من نمی‌توانم از تو بگذرم، قبول کن

 

کاش میدیدم چیست؟

کاش می دیدم چیست

آنچه از چشم تو تا عمق وجودم جاریست

آه وقتی که تو لبخند نگاهت را

                                   می تابانی

بال مژگان بلندت را

                       می خوابانی

آه وقتی که تو چشمانت

آن جام لبالب از جان دارو را

                       سوی این تشنه ی جان سوخته می گردانی

موج موسیقی عشق

                      از دلم می گذرد

روح گلرنگ شراب

                      در تنم می گردد

دست ویران گر شوق

پر پرم می کند، ای غنچه رنگین پر پر....

من، در آن لحظه که چشم تو به من می نگرد

برگ خشکیده ایمان را

در پنجه باد ،

رقص شیطانی خواهش را،

 در آتش سبز !

نور پنهانی بخشش را، در چشمه مهر !

اهتزاز ابدیت را می بینم !!

بیش از این، سوی نگاهت، نتوانم نگریست !

اهتزاز ابدیت را یارای تماشایم نیست !

کاش می گفتی چیست؟

آنچه از چشم تو تا عمق وجودم جاریست

 

فریدون مشیری

شب

من از نهایت شب حرف می زنم

من از نهایت تاریکــــى

و از نهایت شب حرف می زنم...

 

اگر به خانه ی من آمدی

برای من

ای مهربان!

چراغ بیاور

و یک دریچه که از آن

به ازدحام کوچه ی خوشبخت بنگرم ...

 

"فروغ فرخزاد"